O książce: 2008 / Obaj uczestnicy publikowanej korespondencji to osoby dobrze znane. Dziennikarz, pamiętnikarz i osoba publiczna Marek Weniaminowicz Wiszniak (1883–1976) największą sławę zyskał jako jeden ze współredaktorów słynnych „Notatek współczesnych” (Paryż 1920–1940). Krytyk, krytyk literacki i poeta Włodzimierz Fedorowicz Markow (1920–2013) był o 37 lat młodszy i należał do innego pokolenia w każdym tego słowa znaczeniu, a nawet do innej fali emigracji, mimo całej rozgłosu, byłoby to trudne aby znaleźć więcej różnych ludzi. W momencie rozpoczęcia korespondencji Markov był o połowę młodszy od Wiszniaka, pierwszy miał 34 lata, a drugi ponad 70. Ale to nawet nie jest kwestia wieku. Vishniac przez całe życie był osobą o skłonnościach społecznych, z czego Markov natychmiast zaczął się naśmiewać, ponieważ nigdy nie grał w te gry i pozostał indywidualistą. Nic dziwnego, że natychmiast zaczęli się ze sobą kłócić w prawie wszystkich kwestiach. Nic dziwnego, że korespondencja nie miała mieć charakteru długoterminowego. To dość zaskakujące, że korespondencja między tak różnymi ludźmi w ogóle się rozpoczęła. Na początku wszyscy starali się przeciągnąć przeciwnika na swoją stronę, a potem, zdając sobie sprawę z beznadziejności tego, starali się przynajmniej wyjaśnić i jasno określić swoje stanowisko. Gdy i to się nie powiodło, zaczęli sobie dokuczać i łapać się na używaniu niewłaściwych słów, po czym wkrótce korespondencja w naturalny sposób została zerwana. Jednak zachowane listy bardzo dobrze odzwierciedlają nastroje dwóch typów ludzi w literaturze. Przynajmniej bardzo przekonująco odsłaniają całą otchłań nieporozumień.